وسواس استخاره
ابوالفضل طریقه‌دار
من عالمانی می‌شناسم که تصمیمات مهمی در زندگی فردی و اجتماعی می‌گیرند و موفق هم بوده‌اند، ولی هیچ‌گاه با قرآن و تسبیح، استخاره نمی‌کنند. گاه بر سر دو راهی‌ها و شک و تردیدهای آزاردهنده هم قرار می‌گیرند، اما «دعا» و «طلب خیر» از خدا در تمام مراحل عقل و مشورت و تصمیم‌سازی و تصمیم‌گیری، چراغ راهشان است.
❇️ حقیقت استخاره نیز همین است؛ یعنی طلب خیر از خدا. اسلام، مکانیسم تصمیم‌گیری را با عقل، مشورت، دعا و توکل، نشان داده و در این فرآیند، طلب خیر نه در یک مرحله، بلکه در همه مراحل جاری است.
❇️ دوست من، طلب خیر را دائما با تسبیح و گشودن قرآن، انجام می‌دهد؛ بهانه‌اش هم این است که بر سر دوراهی‌ام چه کنم؟ می‌گویم اولا: این همه دو راهی و شک چرا؟ ثانیا: عقل را به کار انداز، مشورت کن و با دعا و توکل راه برو. تو به سبب تنبلی فکری یا عادت یا به زعم خودت، زرنگی، می‌خواهی صدایی از غیب، راه را به تو نشان دهد! حال آن‌که باید صدای عقل یا قلبت را بشنوی.
❇️ فرزندان و اطرافیان نیز مشابه ما تربیت می‌شوند و راه و رسم تصمیم‌گیری را از رفتار و کردار ما می‌آموزند. پس به گونه‌ای باشیم که عقلشان رشد کند و با توکل به خدا، جرئت تصمیم‌گیری داشته باشند. یک مثال: اگر بخواهند در مکانی، پروژه‌ی بسیار بزرگی را اجرا کنند، پای عقل و سنجش و مشورت و کارشناسی در میان است. پرونده‌ی این طرح عظیم در بخش‌ها و اتاق‌های مختلف گردش می‌کند، اما اتاق آخر، گشودن قرآن یا توسل به تسبیح نیست، بلکه جرئت در تصمیم‌گیری است: «فاذا عزمت فتوکل علی الله».